پرنیان

  ماه بانوي من   ! يك ماه بزرگ تر شدي . فهيم تر ، با درايت تر ... و من چقدر بي تابم ! بي تاب روزهايي كه با تو گذشت . اين روزها آنقــــدر ناب و تكرار ناشدني ست كه دل برايشان پَر ميزند . آنقدر پاك و خالص هستي ، انقـــــدر پاك كه پرستش تو از واجبات من است . انقدر غرق در دنياي كودكانه ات ، كه مجال بي تابي براي بزرگ شدنت نيست . اين روزها كه تو هستي ، ميشود به وضوح خدا را ديد . بوي بهشت را حس كرد . بيا با هم قراري بگذاريم فرزندم ... تو هميشه اينگونه بمان ، همين قدر " پاك " . خجسته باد امروز و هر روزت ، غنچه تَر و تازه ي من . وزن این ماهت 8600 ...

آخرین یکشنبه سال رو با خاله اعظم تصمیم گرفتیم شماها رو ببریم خانه بازی محمد و فاطمه کلی شن بازی کردن و کلی شن خوردن... ولی شما فقط به من چسبیده بودی و سوار هر وسیله که میشدی میخواستی بیای پایین.                           ...

        روز مادر بود و شب خاله ها خونه مامانجون جمع بودن. تولد خاله سادات هم بود که خاله اعظم گفت میخواد سورپرایزش کنه و براش تولد بگیره.  در کمال ناباوری شما آروم بودی و کلی بهت خوش گذشت... شمع رو فوت میکردی و دست میزدی ...

                امروز آخرین روز کاری من بود و شما رو با خودم به مدرسه.. بچه ها که طبق قول و قراری که با هم گذاشته بودن ٬ دو هفته به عید نیومده بودن و خودشون رو تعطیل کرده بودن.... همکارا رو هم باهاشون تماس گرفتن و گفتن نیایید... شما هم که بهانه میگرفتی و میخواستی بری دَدَ😉 پس ما هم بهد از یکساعت برگشتیم خونه..     ...

ماه ها و هفته ها و روزها پي هم مي آيند و تو روز به روز ، كه نه ! لحظه به لحظه در حال شكوفا شدني . جوانه ميزني و سبز ميشوي و  گُل  ميدهي ... و من با تمام اشتياق مادرانه ام ، نظاره گرِ اين سير تكامل توام  گُل اندام من  . امـــروز تو ! شانزده  ماهه شدي نازنينم . شانزده ماهه اي دلبر و شيرين . شانزده ماهه اي مهـــــــربان و نيك انديش . شانزده ماهه اي دانا و زيرك . و من ! مي ستايم تمام روح لطيف تو را ... تمام وسعت دل كوچك تو را ... تمام هوش سرشار تو را ... من مي ستايم تمــــام " تو " را ، كه از برگ درخت هم لطيف تري . این ماه هم وزن اضافه...

ماهگردهاي تو ! يكي پس از ديگري مي آيد و من مانده ام حيران از گذر زمان ! بزرگ شدي دخترم ! انقدر كه در باورم نميگنجد كه تو همان دختر كوچك مني . همان پرنیای 51 سانتي من ! دخترکم امروز با وزن ۸۴۰۰ و قد۷۶ پانزده ماهگی رو پشت سر گذاشتی خیلی بانمک و شیطون شدی... مدام صدای شیر درمیاری و دنبال من و بابا میکنی کلماتی که میگی: دَدَ بابایی مامانی نی نی جیک جیک عمَ: عمه توو: توپ آب بَه به به هاپ هاپ بَع بَع عاشق عروسک صورتیه هستی و این که بری پشت در دستشویی روی پله بنشینی   ...

بعد از برگشتن از قم بعد از چند روز سینه ت شروع به خس خس کرد و سرفه میکردی و توی خواب نفسهات خیلی بد صدا میداد. رفتیم دکتر که گفت برونشیت هست و دارو داد و گفت سه روز بعد بیایید برای معاینه دوباره وقتی یکشنبه برای معاینه رفتیم گفت بهتر شده ولی اگر بستری کنیم بدلیل ضعیف شدن بعد از بیماریهای قبلی ممکنه ویروسهای جدیدتری رو بگیری... صبر کردیم تا سه شنبه بریم قم و دکتر خودت... نوبت دکتر سه شنبه ساعت ۱۰.۵ شب بود که باید دو ساعتی رو هم معطل میشدیم... من غروب رفتم و با کلی التماس منشی رو قانع کردم که سر ساعت ما رو بفرستن داخل... برعکس بابایی هم سرماخورده بود و نتونست ما رو ببره... آژانس گرفتیم و با مامانی و محمد آقا موسوی رفتیم مطب دکتر که معا...

بعد از یک هفته استراحت و مرخصی گرفتن من٬ حالت خوب شد و جمعه برگشتیم اراک... پنجشنبه شب٬ شب یلدا بود... خاله سمیه میخواستن برای عروسشون شب چله ای ببرن. به من گفت برم کمکش... صبح که بلند شدیم شما یه کم باز داغ بودی... توی دلم دعا دعا میکردم فقط تبت بالا نره... کارهامون رو کردیم و رفتیم خونه مامان خاله سمیه.. اونجا خیلی بی تابی میکردی و همه ش بغلم بودی... یه کمی تزئینات انجام دادم و ظهر که شد تبت به ۳۸ رسیده بود که دیگه نموندیم و برگشتیم خونه... مامانی و باباجون قرار بود شب بیان اراک... بابا کلی خوراکی خوشمزه خریده بود... ولی ما نتونستیم با دل خوش بخوریم و مامانی اینا به دلایلی نیومدن و ما همه ش بالای سر شما بودیم و در حال پاشویه که ساع...

فرشته پاک من ! امــــروز 14 ماه است كه از زميني شدن ات، ميگذره... آري ! 14 ماهه شدي عمـــــرم . 1 سال و 2 ماهه ! به بهـانه امـــــروز ، تَن نرم و لطيف ات بوسه باران ... جان مــــن به فــــــــــــداي سر تا پاي تو ، عشق 14 ماهه ام . این ماه هم خوب وزن گرفتی و 8100 شدی.... دیگه خوب راه میری و حتی میدوی... بیشتر جملات رو متوجه میشی... وقتی گوشی من یا بابا یا تلفن خونه زنگ میزنه سریییییییع از جا می پری و میاریشون دندونهات هم یکی در میان در اومدن... پایین سه تا و بالا دوتا اعضای بدنت رو به خوبی میشناسی و نشون میدی... دستهات رو روی چشمهات میذاری و مثلاً قایم میشی مدام سراغ کابی...

عزیزکم صبح که از خواب بیدار شدی یه کم داغ بود بدنت٬٬ بابایی رفت سرکار و وقتی عصر اومد تبت بالاتر رفته بود... بردیمت دکتر ولی از اون جایی که روز تعطیلی بود٬ بیمارستان کودکان هم پزشک عمومی داشت و خیلی هم شلوغ بود رفتیم سطح شهر بالاخره یه پزشک عمومی پیدا کردیم و ویزیتت کرد... و شیاف و شربت استامینوفن داد... شب تا صبح با بابایی بالای سرت بیدار بودیم و مدام پاشویت میکردیم ولی تبت از ۳۸٫۵ پایینتر نمیومد. صبح پنجشنبه رفتیم بیمارستان امیرکبیر و پزشک متخصص برات آزمایش نوشت... با کلی گریه نمونه رو ازت گرفتن و اورژانسی جواب دادن... چون فردا دوباره جمعه بود و به تعطیلی میخوردیم ٬ آژانس گرفتیم و رفتیم قم... اونجا هم پزشکها بهترن و هم امکانات بیشتر......