پرنیان

من مادرت هستم... من با عشق, با اختیار و با آگاهی تمام پذیرفته ام که مادرت باشم  تا بدانم خالقم چگونه مخلوقش را دوست میدارد هدایت میکند و در برابر خواسته های تمام نشدنی اش لبخند میزند و در اغوشش میگیرد, من یک مادرم هیچ کس مرا مجبور به مادری نکرد... من به اختیار مادر شدم تا بدانم معنی بی خوابی های شبانه را، تا بیاموزم پنهان کردن درد را پشت همه حجم سکوتی که گاه از خودگذشتگی نامیده میشود... تا بدانم حجم یک لبخند کودکانه ات می تواند معجزه زندگی دوباره ام باشد... من  نه بهشت می خواهم نه آسمان و نه زمین ... بهشت من، زمین من و زندگیم نفس های آ رام کودکی توست که در آغوشم رویای پروانه آرزوهایت را میبینی... من مادرم ,همانی که خالقم ذره...